TOPGROEN interview op Impact Less
Stel je voor, je opent ’s ochtends je gordijn en in plaats van een een zwart dak, zie je een mooi groen dak? Dat gevoel willen Eelko Sieval en Coen Visser van TOPGROEN voor elkaar krijgen. “We willen het zo makkelijk mogelijk maken voor mensen om een groen dak zelf te leggen”, zegt Coen.
Het idee voor het platform TOPGROEN is ontstaan toen Eelko en Coen samen op reis in India waren, waar ze samen vrijwilligerswerk doen. Beiden hebben ze andere bedrijven, waaronder een in de bouw (Coen) en in de software (Eelko), maar samen een bedrijf beginnen stond nog op de wishlist. “TOPGROEN is ook echt missie een gedreven bedrijf”, zegt Coen. “We willen binnen 10 jaar 1 miljoen vierkante meter groene daken leggen. We zijn geen klimaatridders, maar vinden wel dat er wat moet gebeuren. Daarom willen we het groen en de natuur weer terug naar de stad halen.”
Online acteerlessen geven via Zoom
Als iemand die trainingen geeft aan groepen en werkt als presentatrice en dagvoorzitter op evenementen, is de Corona crisis funest. Vanaf de een op de andere dag zat Neeltje van den Brand thuis: alles was afgelast. “Het was wennen aan de nieuwe situatie. Normaal kan ik snel schakelen, maar dat viel toen even weg”, zegt ze.
Voor Neeltje zat er maar een ding op: de Tozo (Tijdelijke overbruggingsregeling zelfstandig ondernemers) aanvragen. “De eerste weken voelde ik me gewoon murw ervan”, zegt Neeltje. “Je wordt een soort verplicht werkloos. Ik wil wel werken, maar het mag gewoon niet. Die 1050 euro die ik krijg met een zoon thuis en een eigen huis, zet echt geen zoden aan de dijk.”
In de eerste periode zat Neeltje aan de telefoon bij de Corona crisislijn, ook om nog voor nog wat inkomsten te zorgen. “Dat was wel heel zinvol werk, er zijn zoveel mensen in paniek”, zegt ze. “Er zijn ook veel mensen die geen netwerk hebben en er nu alleen voor staan. Dat vind ik echt heel schrijnend om te zien.”
Qua trainingen offline en evenementen en congressen ziet het er voor Neeltje niet zo positief uit. “Ik denk niet dat het dit jaar nog goedkomt qua omzet. Het is al bijna zomer en dat zijn sowieso karige maanden.” Daarom verschuift Neeltje nu haar focus meer richting video en online.
Online training geven en acteren
“Daar heb ik me wel echt overheen moeten zetten, er zijn veel dingen die je wel online met video kan doen, maar veel ook niet”, meent Neeltje. “In mijn trainingen draait het echt om de groepsinteractie, en die mis ik op Zoom.”
“De non-verbale communicatie is in mijn trainingen heel belangrijk. Het geeft me veel feedback. Oogcontact is heel belangrijk, maar ook of iemand gespannen binnenkomt, of op zijn stoel zit te wiebelen”, zegt Neeltje. “Daar pas ik mijn trainingen op aan. Die feedback mis ik nu en dat zijn dingen die je niet met video kunt bereiken als je alleen maar iemand’s hoofd ziet.”
Toch vliegen haar dagen om. “Ik ben online trainingen aan het volgen en vooral heel veel aan het leren hoe ik trainingen online kan aanbieden. Ik heb met mijn collega Petra ten Hoor-Schmidt een masterclass opgenomen voor de NHL over het omgaan met klachten van klanten en dat smaakte echt naar meer. We hadden een hele setting gemaakt met een meisje van de bediening in Grand Café Z in Leeuwarden.” Bij Grand Café Z kun je nu filmstudio’s huren in allerlei verschillende settingen om zo de omslag naar online ondernemen makkelijker te maken. “Die ruimtes zijn steeds helemaal volgeboekt, dus dat loopt hartstikke goed”, vertelt Neeltje.
“We zijn nu aan het kijken hoe we meer van dit soort dingen kunnen doen. We zijn met een groepje aan het leren hoe we acteerles online kunnen geven. En ik ben ook bezig met een training over online modereren. Dus er staat wel van alles op de planning.”
Toch is het wel een periode die ook voor spanning zorgt. “Ik denk dat als ik weet dat er een einddatum is, dat ik veel meer rust zou hebben. De onzekerheid is het ergste. De vraag is nu toch ‘moet ik nu op zoek naar een baan of toch niet?’ Dat maakt het lastig.”
Schroefjes sorteren in de Schuilschuur
Neeltje is van nature een extravert type en mist daardoor ook wel de nabijheid van mensen in deze tijd. “Aan de andere kant merk ik ook dat ik heel graag alleen ben”, zegt ze. In oktober moet de Schuilschuur klaar zijn en daar moet nog heel veel voor gebeuren “Dus ik ben aan het opruimen geslagen en dat vind ik heerlijk. Ik word verrast in mijn eigen huis, ik hoef even niets en je ziet direct resultaat. Dat is heel fijn, ik kan even helemaal uit mijn hoofd komen. Even loskomen van die onzekerheid.”
De Schuilschuur is een initiatief van Neeltje om mensen op te vangen die nergens anders heen kunnen als ze bijvoorbeeld bij hun partner weggaan. “Dat is nu heel erg nodig. Ik heb een vriendin en zij zei dat het nu al drukker is met scheidingen en ik heb al mensen op de wachtlijst staan, dat is echt heel sneu.” Dus daarom werkt Neeltje er hard aan om te zorgen dat de Schuilschuur in oktober mensen kan opvangen.
“Ik maak sprekende, ludieke of zingende verjaardagskaarten voor mensen. Of zet ze, na aanvraag, in het zonnetje, maak korte reclamefilmpjes voor bedrijven, om zo meer donaties op te halen voor de Schuilschuur”, zegt Neeltje. “Mensen reageren echt super enthousiast, en ik leer zo steeds beter mijn eigen video’s maken met mijn telefoon.”
Een ding is zeker, ondanks alles blijft Neeltje bezig en positief. Ze zet zich vol in om mensen te helpen en zoveel mogelijk aan haar bedrijf te blijven werken en nieuwe manieren te vinden om toch aan het werk te blijven.
Wil je ook de Schuilschuur helpen? Dan kun je hier doneren.
Wil je liever iemand verrassen met een digitaal, ludiek filmpje of wil je je bedrijf promoten middels een filmpje: mail dan naar info@toneeltje.nl
Op de rommelmarkt
Vroeger was het altijd vaste prik: op Koninginnedag stonden mijn vader, zusje en ik op de rommelmarkt in Leeuwarden. Het was altijd de perfecte reden om de zolder en kamer op te ruimen en we hadden altijd genoeg spul om te verkopen. Het was ook altijd een goede manier om aan nieuwe stukken voor de verzameling te komen. Beren voor mijn zusje en olifanten voor mij. Inmiddels had ik er zoveel dat ik met een gedeelte van mijn verzameling in het Fries Museum had gestaan, maar er was altijd ruimte voor meer Olifantjes.
Een jaar stonden we de hele dag naast een mevrouw die ook heel veel olifantjes en Coca Cola spulletjes verkocht. Wat bleek, ze verzamelde heel actief olifantjes, maar was aan het opruimen geslagen. Uiteindelijk ging ik met een groot deel van haar olifantjes naar huis – veel daarvan had ik nog niet. De jaren daarop kwamen we elkaar steeds weer tegen. Soms kocht ze wat van mij en vaak kocht ik wat van haar.
We zochten elkaar altijd op en wisten altijd waar we stonden. Koninginnedag rommelmarkt voelde altijd als en grote gezellige familie. Aan het einde van de middag, tijdens de laatste Koninginnedag dat we haar zagen, kwam ze aan het einde van de dag kwam ze naar me toe met een grote tas, helemaal gevuld met olifantjes. Gewoon, zomaar. Ze wilde ze niet meer mee naar huis nemen. En er zaten een paar hele mooie tussen. Op dat moment barstte mijn kamer bijna uit zijn voegen zoveel olifantjes had ik. Voor veel mensen was het misschien een hoop ‘rommel’, maar voor mij was dat toen een heel mooi gebaar: iets wat jij niet meer nodig hebt, geven aan iemand die er heel erg blij mee is.
Verzamel ik nog steeds zo actief olifantjes? Nee. Ik hou het nu bij echt speciale dingen zoals Tuskers. Na mijn verhuizing naar Engeland, heb ik een heel groot deel van mijn verzameling heb ik gedoneerd aan Stichting Vrienden Van De Olifant. Dingen met emotionele waarde zitten nu nog in dozen. Veel van haar olifantjes heb ik niet meer en zijn naar de stichting gegaan. Ze hebben nu hun weg gevonden naar andere verzamelaars die er op hun beurt weer heel erg blij mee zijn, zoals ik toen ook was.
Van offline naar online nagels lakken
Als je business draait om offline werken met mensen en het lakken van nagels, dan ligt het sinds de Corona crisis in een klap stil. Dat is voor Korien Thiewes het geval. “Maar het heeft me wel gelijk aan het denken gezet wat ik wel kan doen. Dat is iets wat er altijd in heeft gezeten.”
Korien geeft ondernemers coaching op het gebied van merkstrategie, terwijl ze hun nagels lakt. Een bijzonder combinatie die is ontstaan na de geboorte van haar drieling Lin, Sep & Matt. Nu contactberoepen niet mogen, is het voor Korien ook even omschakelen: wat kan ik nu doen? “Ergens doet het me ook wel denken aan mijn eigen ‘crisis’ toen ik zwanger was van mijn drieling. Met 27 weken werd ik opgenomen en kwam alles voor mij neer op mindset om daar zo goed mogelijk voor mezelf en mijn kinderen uit te komen. Maar een ding was duidelijk, zoals ik toen mijn leven leidde, dat ging na de geboorte niet meer. Deze periode nu, voelt een beetje hetzelfde.”
Sit Back and Polish
Waar veel ondernemers in reactie op de crisis, online schoten, was dat voor Korien niet het geval. “Ik was al bezig met kijken of ik het lakken van nagels en coaching naar de huiskamer kan brengen”, zegt Korien. “Dat mensen ook zelf aan de slag kunnen om te reflecteren en een momentje voor hunzelf te nemen. Ik merkte ook dat er steeds meer vrouwen bij me kwamen die geen ondernemer waren, maar wel even wilden sparren. Daarom wil ik dit voor zoveel mogelijk vrouwen beschikbaar maken.”
Onder de naam Sit Back and Polish lanceerde Korien haar platform waar in juni de cursus start. Elke maand komt er een nieuwe cursus, met een ander thema. En natuurlijk zit daar een bijpassende nagellak bij zodat je zelf aan de slag kunt. Alles is gericht op het nemen van een moment rust voor jezelf. “Mijn grootste droom is om een eigen selfcare nagellakmerk te lanceren. Ik ben nu bezig met een partner om die lijn te produceren zodat het echt allemaal mooi op elkaar aansluit.”
“Mijn missie is om voor iedereen een moment van bewustwording te creëren en ruimte te maken voor balans en om goed na te denken over de vraag ‘wat wil ik nou echt’. Niet iedereen vindt het fijn om te mediteren, maar iedereen kan nagels lakken en zo dat momentje rust nemen.”
Crisis
Twee jaar geleden kwam Korien erachter dat ze op een natuurlijke wijze zwanger was geworden van een drieling. Iets wat niet vaak voorkomt. Maar wel iets wat haar leven meer focus heeft gegeven. “Lin, Sep & Matt hebben me een zaklamp gegeven, daardoor valt er zoveel af en is het zoveel makkelijker om te focussen”, zegt Korien. “In de Corona Crisis heb ik nu een lasergun gekregen. Ik moet nu nog selectiever zijn waar ik me mee bezig hou, want kan ik effectief maar anderhalve dag werken, omdat de kinderen nu thuis zijn.”
Afgelopen week kluste Korien aan haar thuiskantoor. “Ik stond afwisselend met een kwast, laptop of een kind in mijn handen”, lacht ze. Deze Corona periode vraagt voor iedereen om een nieuwe aanpak. “We worden nu tot stilstand gebracht door de crisis en iedereen moet even een nieuwe modus vinden”, zegt Korien. “Ik merk dat veel mensen gaan nadenken over wat je gedaan hebt de laatste tijd. De volgende vraag is dan: waarom heb ik eigenlijk zo hard gewerkt? Dat gebeurde bij mij ook na de geboorte van Lin, Sep & Matt.”
“Ik heb dat stemmetje dat vroeg ‘is dit nou alles’ veel te lang genegeerd. Bij alle beslissingen die ik nu maak vraag ik me ook af of ik er echt gelukkig van word en welk voorbeeld ik voor mijn kinderen wil zijn. En dat antwoord vind je juist in momenten van stilstand.”
“Deze Corona-periode voelt nu even shit, maar uiteindelijk voel je je ook dankbaar dat je die eyeopener hebt gekregen”, meent Korien. “Dat is wat Julia Roberts zegt in de film Eat Pray Love: Ruin is a gift. Ruin is the road to transformation. Dat is ook echt zo. Doordat ik zo vroeg opgenomen werd had ik niet te tijd om na te denken over wat ik wilde met mijn bedrijf als mijn kinderen eenmaal geboren waren. Maar ik heb ook heel erg genoten van die periode, de liefde, verbinding en aandacht voor elkaar.”
Lin, Sep & Matt
De meerling zwangerschap van Korien kwam als een verrassing. “En misschien is het zelfs wel mijn redding geweest”, lacht ze. “Ik was vanaf het eerste moment dolgelukkig en we hadden het gevoel dat we de jackpot hadden gewonnen. Gelijk ging bij mij de knop om en deed ik er alles aan om mijn stressniveaus zo laag mogelijk te houden om gezonde groei te stimuleren. Ik had maar een doel: zorgen dat we gezond met z’n vijven het ziekenhuis uit zouden lopen.”
Toen haar kinderen uiteindelijk met 30 weken geboren werden, volgende er een periode van ziekenhuis in en uit. Daarna, toen iedereen gezond en wel thuis was, knalde de onrust er in. “Ik wilde zo snel mogelijk weer wat gaan doen zodat ik ook weer financieel kon bijdragen aan het huishouden. Maar als ik parttime ging werken wilde ik wel iets doen wat ik leuk vond. Die vraag en welk voorbeeld ik voor mijn kinderen wilde zijn, werden mijn leidraad om mijn business aan te pakken en beginnen met het lakken van nagels.”
“Eerst dacht ik dat mensen me compleet uit zouden lachen: merkspecialist wordt nageltrutje. Maar ik werd er blij van, en daarom ben ik het maar gewoon gaan doen. Ik had ook het geluk dat ik een coach had die op dat moment de juiste vragen stelde.”
“Dat heeft er voor gezorgd dat ik nu echt met een laserfocus voor mijn dromen ga. Iets wat ik veel te lang heb uitgesteld. Ik wil nu met Sit Back and Polish mensen helpen niet diezelfde fout te maken. Ik wil ze de juiste vragen stellen, waardoor ik ze aan het denken zet. We razen allemaal maar door zonder even een moment in te checken of je nog wel op de goede weg zit. Daar is het nu, het moment voor. Met Sit Back and Polish wil ik mensen helpen die momenten van rust en reflectie te nemen om ze zo te helpen de verbinding met zichzelf aan te gaan zodat ze elke crisis aan kunnen.”
Wat is vrijheid voor mij
Vandaag is het 5 mei. Normaal zou ik vanmiddag in het Stadspark staan tussen de feestende mensen. Ik hou niet zo van grote groepen mensen, maar het bevrijdingsfestival is iets wat niet wil missen. Dit jaar moeten we op een andere manier vrijheid vieren en defineren wat dat in deze situatie is.
Van veel mensen hoor ik dat de nieuwe maatregelen grenzen aan de grondwet. Dat onze vrijheid ingeperkt wordt omdat we zoveel dingen niet mogen. Ik snap dat veel mensen zich opgesloten voelen. Beperkt in wat ze zo graag doen. Geen sociale uitjes meer, niet uiteten en niet met 10.000 man op een grasveld staan om bier te drinken.
De ene dag vind ik dat erger dan de andere. Vrijheid heeft in deze tijd een andere betekenis gekregen. Vrijheid voor mij, nu, is dat ik mijn werk overal kan doen, en dat het voor mij niet uitmaakt waar en wanneer dat is. Dat ik mijn bedrijf zo kan inrichten als ik wil, waar ik gelukkig van wordt.
Ik denk dat het helpt dat ik introvert ben, dat mijn versie van vrijheid niet afhangt of ik naar buiten kan of niet. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik snap ook dat dat voor sommigen niet zo is. Dat juist anderen het heel moeilijk hebben om vandaag niet uitgebreid de vrijheid te kunnen vieren.
Voor nu is dit de vrijheid waar we het mee moeten doen, een beperktere versie, maar wel een die er voor zorgt dat iedereen gezond blijft en dat iedereen straks die vrijheid kan vieren.
Positiviteit maak het leven zoveel mooier
Wie Ilse Zijlstra niet kent, mist iets. Haar stories dagelijks op Instagram zorgen altijd voor een heerlijk positief gevoel. Haar positiviteit is aanstekelijk en ook heel oprecht. “Ik ben ook niet altijd een blij ei, en dat hoort er ook bij. Maar ik probeer wel altijd elke dag te genieten van de kleine dingen,” zegt Ilse.
Wie Ilse volgt ziet haar veel wandelen in de natuur, door Groningen en genieten van het geluid van de vogels. Afgestudeerd als psycholoog heeft Ilse als missie om positiviteit weer terug te brengen in de wereld. “Ik wil een lichtpuntje voor mensen zijn, ze hoop geven. En ze inspireren om te kijken naar de kleine dingen waar je blij van wordt.” Iets waar we, juist nu, in deze tijd allemaal wat meer van nodig hebben.
Elke dag een beetje positiviteit
“Ik geloof oprecht dat iedereen die iets wil, zich alleen maar gelukkig wil voelen”, zegt Ilse. “Of dat nou is dat je een auto, of op wereldreis wil. Iedereen denkt dat die dingen gelukkig maken. En ik geloof best dat die grote dingen je even gelukkig maken, maar iets fysieks maakt nooit blijvend gelukkig. Maar je kan dat geluk wil dichterbij vinden. En dat vinden mensen vaak moeilijk. Daarom wil ik mensen laten zien wat er al wel is.”
Nu we met z’n allen alleen maar thuiszitten helpt het focussen op de goede dingen juist om deze periode wat minder zwaar te laten voelen. “Ik merk zelf dat ik dat nu ook extra nodig heb”, zegt Ilse. “Ik had gisteren een baaldag dat ik me even om alles zorgen maakte en me thuis niet kon focussen. Aan het eind van de dag schrijf ik altijd drie goede dingen op. Voor die dag heb ik toen alles opgeschreven wat goed ging. Toen kwam ik erachter dat het best een goede dag was geweest, al voelde ik me gewoon niet zo. En dat is dan ook prima.”
Maar ze kan zich wel voorstellen dat het niet voor iedereen makkelijk is om nu die kleine geluksmomentjes te zien. “Ik kan me voorstellen dat als je nu thuiszit met kleine kinderen die zorg nodig hebben en je moet ondertussen ook nog hard aan het werk dat je denkt ‘rot op met je blije dingen’”, zegt Ilse. “Er worden nu gewoon wel heel veel dingen van je verwacht. En dat is voor sommige lastiger dan voor anderen. Extraverten zullen het nu heel wat moeilijker hebben. Ik vind het zelf ook wel moeilijk dat ik nu geen mensen zie. Van even bellen met een vriendin of video bellen met mijn vader en zus kan ik nu helemaal opleven.”
Lessen geleerd tijdens de corona crisis
Ook voor Ilse zorgt de thuisisolatie voor uitdagingen. “Bijvoorbeeld mijn eigen irrationele gedachten, dat ik thuis niet productief kan zijn. Ik mis dat ik niet even met iemand kan sparren. Voor dit begon zat ik altijd in Inspiratie café OSO. Dat mis ik wel heel erg.”
“Maar ik vind het ook wel mooi om te zien hoe snel wij ons kunnen aanpassen”, zegt Ilse. “Ik hoor van veel mensen dat ze hun ritme toch wel weer gevonden hebben in de nieuwe situatie. Al is dat natuurlijk niet voor iedereen zo.”
“Zelf heb ik gemerkt hoe belangrijk familie is voor me. Ik heb laatst een kaartje bij mijn opa in de bus gedaan. Mijn oma is in februari overleden. En ik vond het zo fijn dat we even naar elkaar konden zwaaien. Die verbinding tussen mensen is wel echt nu sterker geworden.”
Die verbinding merkt ze ook op straat en in de winkel. “Je maakt wel meer oogcontact met mensen, even elkaar aankijken om te bepalen wie er met een boog om de ander gaat lopen. En je ziet heel veel initiatieven dat mensen elkaar gaan helpen, met de boodschappen en andere dingen waar mensen nu hulp bij nodig hebben. En dat vind ik echt heel mooi om te zien. We doen dit toch allemaal met elkaar. En ik hoop dat dit echt voor een blijvende verandering in de wereld zorgt.”
Ilzi Creations: Wandelcoaching, sieraden en yoga
Voor haar bedrijf, Ilzi Creations heeft het ook gevolgen. Zo was Ilse net gestart met wandelcoaching, en gaan veel van de markten waar ze haar sieraden verkoopt niet door. “Ik merkte in het begin dat ik ook juist heel veel ideeën kreeg. Teveel om te doen. Ik ben ze maar gaan opschrijven, maar ik moet bijvoorbeeld nu wel echt met mijn website aan de slag.”
Daarnaast is ze nu ook een online training aan het ontwikkelen. “Zo kan ik toch doorgaan met mijn missie ook al kan ik nu geen face-to-face wandelcoaching doen. Daarom doe ik nu telefonische wandelcoaching.” De sieraden waar ze nu bekend om staat worden voor haar dan ook steeds meer een middel. “Ik mocht laatst een tekstarmband maken voor iemand en aan de telefoon werd het bijna een coaching gesprek. Ik vroeg haar wat ze meer op een dag wilde ervaren, waar ze behoefte aan heeft. Daar is toen een hele mooie tekst uit ontstaan. Dat zijn echt dingen waar ik heel gelukkig van word.”
En ondanks dat de crisis en de thuisisolatie uitdagingen met zich meebrengen, focust ze zich daarop. “Ik wil deze tijd gebruiken om mijn coaching en training goed neer te zetten.” En met Ilse’s positieve instelling gaat dat zeker goedkomen.
Corona Crisis
Bevroren. Zo voelde ik me sinds half maart. Paniek. Wat als ik straks geen klanten meer heb? Sinds het begin van de Corona crisis ging ik door met wat ik deed terwijl ik mijn inkomen terug zag lopen. Alsof iemand langzaam de wurggreep aantrok. Die vecht- en actiemodus was bij mij ver te zoeken. Tot vorige week.
De eerste zes weken waren weken van rouw. Van vloeken en tieren en toekijken of mijn inkomen waar ik zo trots op was (eindelijk geen bijstand meer) langzaam naar beneden viel. Voor mij geen rust om te reflecteren. Maar eerder paniek. Waar haal ik nieuwe klanten vandaan? Wat moet ik nou? Wat wil ik nou? Alle oude spoken vielen tegelijk weer uit de kast, waar ik ze zo netjes in had geduwd. Het zorgde voor een enorme creatieve blokkade. Overlevingsmodus was het woord. Krampachtig vasthouden wat je had.
Vorige week ging de knop om. Sinds ik met mezelf heb afgesproken dat ik elke dag een blog schrijf, maakt niet uit wat het is, is de blokkade ook vertrokken. Elke dag schrijf ik, en daarmee komen de nieuwe ideeën weer, zelfs een hele nieuwe dienst. En krijg ik weer lol in wat ik doe.
Ergens schop ik mezelf wel dat het zo lang heeft geduurd. Maar vandaag vroeg iemand me ‘is het echt zo lang die zes weken?’ Nee. Eigenlijk in perspectief niet. Maar ja, het is lang als je, je inkomen ziet dalen. Iets waar je zo hard voor gewerkt hebt. Ik was even uitgevochten. De geforceerde rust was nodig om het perspectief terug te krijgen.
Eigenlijk is dit net zoiets als een depressie. Als je het gevoel niet accepteert dat je, je even zo mag voelen, is het dweilen met de kraan open. Pas toen ik tegen mezelf zei dat het ok was om me even kut te voelen en dat ik niet meteen in de actiestand hoef, kwam de creativiteit weer terug. En daarmee de vechtlust, om weer al mijn energie in mijn business te stoppen, weer terug.
Dat had tijd nodig. Dus voor iedereen die nu worstelt: het is ok. Ja het is klote, maar soms is afstand nemen ook heel belangrijk. Je hoeft niet nu met hagel te gaan schieten en zo snel mogelijk weer online te komen. Soms mag je het even niet weten om daarna weer met volle energie verder te kunnen gaan.
A thousand tiny stars
Vorig jaar schreef ik een stuk tijdens het dieptepunt van mijn depressie en burnout. Het was voor mij een keerpunt en iets wat ik graag met jullie wil delen.
Fighting depression is like fighting quicksand: the harder you struggle, the worse it gets. The harder you fight, the worse the breakdowns get. The darker the world seems to become. Sometimes searching for the light is the one thing that brings out the darkness even more.
I’ve become accustomed to hiding away, not talk about it and pretend it’s not there. I wanted to make sure people wouldn’t feel awkward, strange, or worse, unaccepted around me. My whole life, I felt like I didn’t fit in like I didn’t belong. And that’s a lonely place to be. It’s the place where you start to crave attention, love, and acceptance from the wrong people: The asshole boss. The shitty boyfriend that claims your body whenever he feels like it. Desperate to find that one light that tells you, you are ok. You belong.
I can’t pinpoint the exact moment where my mood went dark, where the light days seemed like a faraway dream. At some point, I thought that this was just me, my personality. Dark periods, lighter periods. All ebbing and flowing like the sea. Replacing each other so smoothly you can’t find the edges. Sometimes with such violence that you don’t know up from down anymore. It all blurs together in one all-consuming swirl.
Only when I accepted the darkness and accepted it was ok to not ok, light returned. Not the stars, the moon and the sun, but the lights closer to me. The friends texting, asking if I was ok. The hugs that sweep me off my feet. The sleeping dogs on my lap. The older people smiling at me during my walks through the city. The friends that kept giving me pieces of their lights, knowing I couldn’t return at that moment, and still gave it anyway.
I was so busy fighting, I didn’t see it. And once I stopped, I noticed their light and how it had kept the small fire inside my soul burning.
Sometimes healing is not about fighting the darkness on your own. It’s sitting in the darkness until you recognise the light showing up as stars that are not light years aways anymore.
We are all made up of a thousand tiny stars.
Elke dag gratis mooie dingen
Ik zit aan de eettafel als ik ze ’s avonds in de schemer vanuit mijn oog voorbij zie flitsen. Ze schieten voor het raam langs met een ontzettende snelheid en een wendbaarheid waarmee ze net stuntpilioten lijken. Het mooie aan op vier hoog wonen, is dat we op de perfecte hoogte zitten om de vleermuizen te zien.
Elke avond, sinds de lente begonnen is, komen ze vliegjes en mugjes snoepen. Omdat we ook nog eens vlak aan de rand van de stad wonen, zitten hier ontzettend veel vleermuizen. En ik vind ze echt fascinerend. Ik kan uren aan tafel zitten of voor het raam staan om ze te bekijken. Sinds de avonden warmer worden en we een outdoor zitzak kochten, liggen we ook wel eens ’s avonds op het balkon in de Fatboy te kijken naar de vleermuizen die over ons hoofd voorbij schieten.
Het is een van mijn kleine geluksmomentjes op de dag. Net als het eerste kopje thee ’s ochtends, de morning pages in de ochtend, en ’s avonds knuffelen met mijn vriend.
Er is een moment geweest waarop ik deze kleine momenten van tafel veegde. Dat ik ze niet belangrijk genoeg vond omdat het niet groot genoeg was. Maar deze kleine momenten, als je vriend thee voor je neerzet terwijl je hard aan het werk bent, die zijn zo belangrijk. Ja het is leuk als je een grote opdracht binnenhaalt en ja het is leuk als je samen op vakantie kan. Maar die kleine momenten door de dag heen en soms ook de voorspelbaarheid van die momenten zorgen ervoor dat elke dag iets moois heeft.
Ooit zei er iemand tegen me: als je maar lang genoeg mooie dingen ziet, dan word je er blind voor. Dat wil ik proberen te voorkomen. Want juist die dingen, die ‘gratis’ mooie dingen, die wil ik nooit voor ‘gewoon’ aannemen en ik wil nooit stoppen met ze op te merken en te zien
Thuiskomen in jezelf met astrologie
Corona is een tijd met nogal wat negatieve gevolgen voor ondernemers. Veel mensen die hun werk niet kunnen doen. Voor Pauline Gils was dit juist het duwtje in de rug wat ze nodig had om haar hart te volgen en mensen te helpen en begeleiden met astrologie.
“Ik durf eigenlijk niet te zeggen dat dit een fijne tijd is voor mij”, lacht ze. “Maar eigenlijk is dat het wel.” Pauline is ook personal trainer, maar al haar trainingen liggen door het Corona virus en de bijbehorende maatregelen helemaal plat. “Het sporten ligt nu gewoon echt helemaal stil.”
“Ik was al bezig met het opzetten van The Cosmic Compass, maar ik kan wel echt zeggen dat het in deze tijd in een stroomversnelling is gekomen. Alsof het universum me nog even een laatste duwtje in de rug geeft om dit echt te gaan doen.”
Pauline’s website is nog niet klaar, maar ze biedt via Instagram al wel haar diensten aan. De aanvragen stromen binnen voor de mini astro bio’s die ze voor mensen maken. “Mensen zijn super enthousiast. Ik denk ook dat het komt omdat mensen het juist nu heel fijn vinden. Ze zitten thuis en denken na over de vraag: wie ben ik? En wat moet ik. De astro bio’s geven heel veel inzichten. Dat geeft mensen, ook die het nu zwaar hebben, heel veel rust.”
Corona is de tijd voor verandering en doorpakken
Als personal trainer is Pauline al gewend om mensen te coachen. “Daar draait het ook om het analyseren van mensen, om te kijken wat ze nodig hebben om daar te komen waar ze willen komen”, zegt Pauline. “Maar dat is meer gericht op de buitenkant, terwijl astrologie zich heel erg richt op de binnenkant. Voor mezelf heb ik het idee dat ik mijn werk als personal trainer, hoe leuk ik het ook vind, nodig had om daar te komen waar ik moest komen: bij astrologie. Want dit ben ik gewoon. Als ik even niets te doen heb, is dat het eerst wat ik erbij pak. Daar ligt mijn hart.”
Doordat het geven van trainingen helemaal wegviel, heeft Pauline ineens de tijd om er écht voor te gaan. “Dat is ook best wel eng. Want nu heb je die bal in handen, moet je hem vasthouden en er ook echt iets mee doen.”
“Maar aan de andere kant is het ook heel fijn. Het is een soort lege pagina en het normale ritme is helemaal weg. Ik heb de ruimte om mij bezig te houden met mijn website, met het uitschrijven van de astro bio’s, echt het finetunen van alles. Daar ben ik echt heel erg dankbaar voor.”
“Ik deed eerder de astro readings ook face-to-face, maar dat kan nu niet. Nu krijg ik via Instagram soms ook een naam en een geboortedatum van iemand die ik ook helemaal niet ken. Dus nu is het nog meer een test voor mijn kennis en meer kans om te oefenen. Meestal zie en voel ik dingen aan, nu moet ik er op letten dat ik dingen duidelijk verwoord en ook nog eens goed uitleg voor mensen die geen verstand hebben van astrologie. Zonder Corona had ik dit veel langer uitgesteld om dit zo op deze manier te proberen.”
Liefde voor astrologie
De liefde voor astrologie zit er al vanaf een jonge leeftijd in. “De tante van mijn stiefvader is astrologe en toen ik nog heel jong was, werd mijn chart vaak erbij gepakt tijdens haar opleiding”, vertelt Pauline. “Er zitten een aantal dingen in mijn chart die heel zeldzaam zijn, dus het ging vroeger ook vaak over mij en wat mij zo bijzonder maakte. Ik heb dat nooit vreemd of zweverig gevonden, maar juist mega interessant. En het is als kind gewoon heel fijn om te horen dat je speciaal bent en wat er bij jou hoort. Dat geeft een bepaald soort rust.”
Astrologie gaf haar het gevoel dat ze goed is zoals ze is. “Dat was heel fijn, omdat mijn jeugd niet zo warm was. Het gaf mij de steun die ik nodig had. Ik denk dat veel volwassenen daar ook nog behoefte aan hebben. Ik hoor veel mensen namelijk zeggen dat ze zich zo herkennen in de beschrijvingen die ik maak, dat het een soort thuiskomen in jezelf is.”
“Het probleem is dat we heel erg opgroeien met het idee dat alles maakbaar is. Dat je er iets aan kan doen en alles haalbaar is. Maar we zijn allemaal heel erg verschillend. Je doet altijd dingen op een bepaalde manier die eigen is voor jou”, zeg Pauline. “Iedereen heeft de behoefte om te horen dat ze ok zijn, dat je mag zijn wie je bent. Met wat ik doe wil ik mensen meer houvast geven in hun eigen kern en ze laten zien dat ze zichzelf mogen accepteren in hoe ze zijn. Want iedereen is mooi zoals ze zijn.”