Wat ik had op school had willen weten

In 2002 maakte ik mijn eerste website. Eerst op de server van de schoolnerd. Zelf gebouwd met HTML met zo’n megalelijke scrollbalk aan de zijkant. Ik weet nog dat ik de menu-items in wolkenplaatjes had staan. En trots dat ik erop was. Ik zette er de foto’s van vriendenavondjes op, en liet het aan iedereen zien. Dat dat de eerste stappen richting een online business waren, wist ik toen nog niet.

Omdat ik veel schreef, was journalistiek voor mijn de logische keuze. Alle schrijvers waar ik zo tegenop keek, hadden óók eerst journalistiek geschreven. En stuk voor stuk zeiden ze: daardoor ben ik een betere schrijver geworden. Dus ik wist zeker: dit was ook voor mij het pad.

Maar na het afstuderen kwam ik er al snel achter: dit is het niet helemaal. Ik wilde meer vrijheid, meer kunnen doen waar ik echt blij van werd. De enige skill die ik had, dacht ik, was schrijven. Dus ik begon contentmarketingdiensten aan te bieden voor ondernemers. Het leek een gouden idee, ik kon schrijven en mijn eigen ding doen. Alleen al snel begon ik echt een gruwelijke hekel aan marketing te krijgen. Aan de trucjes en aan het groeien om het groeien.

Samen met wat persoonlijke issues zorgde dat ervoor dat ik in een burn-out belandde. Een flinke, samen met een depressie. Ik wist even echt niet meer wat ik wilde of kon. Dus ging ik aan de slag als Virtual Assistant (VA) bij Charlotte van ’t Wout. Klanten helpen en inboxbeheer: dat kon ik wel. Even dacht ik dat ik mijn roeping als VA had gevonden. Maar ook dat bleek niet het geval te zijn.

Na een aantal maanden begon ook dat te wringen. Ik begon me serieus af te vragen wat er mis was met mij. Waarom ik nu niet ‘mijn ding’ kon vinden. Maar ik miste de creativiteit. Georganiseerd werken en klanten werk uit handen nemen, had ik helemaal onder de knie. Maar ik mist het maken van iets. Werken aan iets waar ik me echt helemaal 100% op mijn creatieve best voelde.

Pas toen ik tijdens mijn werk voor Charlotte van ’t Wout weer in aanraking kwam met e-mailmarketing, vielen er dingen op zijn plek. Ineens wist ik: he dit vind ik leuk! Ik kon mijn kennis van tekstschrijven voor een publiek kwijt. Ik kon mijn liefde voor de techniek kwijt en ik kon ook nog eens mijn creativiteit erin kwijt. Het voelde voor mij als de perfecte combinatie.

In een korte tijd vond ik wat ik leuk vind en kon ik kiezen met welke klanten ik samen wilde werken. Het mooie: ik ben op een punt gekomen waarvan ik van tevoren nooit had kunnen bedenken dat ik daar zou komen. Ik doe nu werk wat nog niet bestond toen ik op de middelbare school zat, met tools die nog niet waren gemaakt. Als ik had moeten bedenken wat ik wilde worden toen, was ik hier nooit op gekomen.

Ik weet nog dat ik heel gefrustreerd kon zijn: had ik nou nog steeds geen roeping? Alle andere mensen leken deze wel te hebben gevonden. Wat was er mis met mij? Waarom kon ik dat niet?

Maar soms duurt het even voor alles op zijn plek valt en dat is ook oké. Dat was mijn les, en misschien die van jou ook wel. Iedereen heeft daarin zijn eigen pad, zijn eigen tijdlijn. Je daar tegen verzetten heeft helemaal geen zin. Doe wat voor jou werkt. Dan vallen de puzzelstukjes vanzelf op hun plek.

You’ve got this.