Posts Tagged ‘Persoonlijk’
De Story Sparks plannen voor 2021
2021 is ondertussen lekker onderweg. Eergisteren had ik een fijne opstartdag met een kick-off van het groepstraject van leerexpert Simone Plukkel, die mensen begeleid om hun cursus te lanceren. Want… 1 van mijn plannen voor 2021 is het maken en lanceren van een cursus.
Het nieuwe jaar is altijd hét moment voor het maken van nieuwe plannen. Nou denk ik niet dat je alleen nieuwe plannen kan maken die starten met nieuwjaar. Jouw nieuwe jaar kan op elk moment beginnen, mét of zonder nieuwe plannen, it’s up to you.
Maar voor een ondernemer of bedrijf is het wel hét moment om (omzet-)doelen voor het komende jaar met bijbehorende plannen te maken. Voor mij is dat niet anders. En ik wil jullie graag meenemen in mijn plannen.
1. Een cursus maken
Deze is geen verrassing, want dat schreef ik net al. Dit is iets wat ik al een aantal jaar wil doen. Ik wist alleen nooit zo goed waarover. Nu ik ‘mijn ding’ heb gevonden, heb ik dat eindelijk wel en ben daarom het groepstraject van Simone Plukkel gestart. Die cursus gaat er komen dit jaar!
Heb je iets wat je wil weten over e-mailmarketing? Laat het me weten in de comments van deze blogpost of stuur me een mailtje, dan kan ik dat ern meenemen.
2. Affiliate inkomsten & passief inkomen
Daarnaast wil ik me dit jaar ook richten op het verhogen van mijn affiliate inkomsten. Ik vind het geweldig om 1-op-1 met klanten te werken, maar merk ook dat daar een maximum aan zit. En omdat één van mijn doelen is om meer balans te hebben, wil ik een extra inkomstenstroom toevoegen om zo meer balans creëren voor mezelf. In combinatie met de cursus kan ik daardoor nog steeds mensen helpen met e-mailmarketing en zelfs meer mensen bereiken en helpen op een schaalbare manier. Sounds like a win to me.
3. 365 dagen content
Om het bovenstaande doel te ondersteunen wil ik 365 dagen content gaan maken, hier op dit blog. Veel? Ja misschien, maar niet onmogelijk voor iemand die snel en veel kan schrijven. Nu ik niet meer voor klanten schrijf, heb ik meer ruimte en zin om voor mezelf te schrijven enom content voor mijn eigen kanalen te maken. En daar word ik dan weer heel gelukkig van, want schrijven zal voor mij altijd iets zijn wat ik blijf doen. Wat me dan weer brengt naar mijn volgende doel:
4. Een boek schrijven
Ook dit roep ik al jaren, en dit jaar gaat het er eindelijk komen. Wat voor boek het wordt, weet ik nog niet en durf ik ook niet te zeggen. Dat kan een e-boek zijn, een non-fictie boek, of eindelijk mijn roman afmaken. Dit doel laat ik wat dat betreft nog even helemaal open, en ik ga doen waar ik op dat moment enthousiast van word. Can’t wait!
5. 60K omzet halen
En last but not least, een omzetdoel. Vorig jaar zei ik dat het leuk zou zijn als ik 20-25k omzet zou halen. Stiekem schreef ik op een doelenlijstje dat ik 40k omzet wilde, en vergat het vervolgens helemaal. Toen ik in december het lijstje weer vond zag ik dat ik eindigde op 39k. WOW. Dat was mijn beste jaar ooit. Dus nu, even een stapje hoger, mijn omzet met 150% verhogen naar 60k.
Dit zijn een paar highlights. Ik heb nog meer doelen: persoonlijke, sport- en gezondheidsdoelen. Niet alles hoeft dit jaar. Ik zie mijn lijstje met doelen meer als een roadmap, want anders wordt het teveel een ‘dit moet nu’ lijstje. Dat haalt de energie er teveel uit. Dus ik ga met een fijne roadmap het jaar in.
Wat zijn jullie doelen voor 2021?
Mijn geleerde lessen dit afgelopen jaar
Gisteren wasmijn eerste werkdag van 2021 en ik denk dat we het er allemaal wel over eens zijn dat 2020 een bijzonder jaar was. Een uitdagend jaar, en een jaar dat voor veel mensen pittig en verdrietig was. Maar voor mij en voor Story Sparks was het een heel goed jaar.
Voor ik morgen de plannen van de komende jaar deel (en die zijn heel tof!), wil ik eerst toch nog even terugkijken op 2020, want het is een jaar met veel lessen en een flinke verandering voor Story Sparks.
Laat los wat niet werkt
Ik begon het jaar als VA van Charlotte van ‘t Wout en zette daarnaast mezelf in de markt als content creator en tekstschrijver. Ik had in het begin van het jaar meteen een paar schrijfklussen te pakken en daar werd ik heel blij van. Maar hoe verder ik in het jaar kwam, hoe minder gelukkig ik van schrijven werd. Terwijl schrijven altijd datgene is geweest waarvan ik zeker wist dat ik dát wilde doen. Schrijven was echt mijn ding.
Tot het dat niet meer was.
Het duurde een aantal maanden voor ik echt de knoop doorhakte, maar vanaf oktober was het hoge woord eruit: ik schrijf niet meer voor klanten. Voor iemand die zich aan het begin van het jaar nog als journalist en content creator zag, was dat best een flinke stap. Maar content schrijven voor ondernemers paste niet meer. En het was iets wat ik was gaan doen omdat ‘men’ zei dat ik daar goed in was en dat klanten daarvoor betalen.
Maar als je iets niet meer leuk vindt, mag je het loslaten…
Doe waar je blij van wordt
… en na dat loslaten mag je dingen gaan doen waar je blij van wordt. En dat ben ik gaan doen.
Tijdens mijn werk voor Charlotte maakte ik voor haar het begin van een e-mailfunnel en een wachtlijst in Convertkit. En ik werd hier meteen gelukkig van.
Ik heb altijd een ding gehad met technologie, zeker omdat ik ook een jaar voor Convertkit heb gewerkt als tech support. Het voelde als een fijne, logische stap om eens te kijken of ik dat voor klanten kon doen.
Het maken van e-mailfunnels was één van die dingen dat voor mij zo normaal en makkelijk was dat ik er eigenlijk niet over na had gedacht dat ik dit ook voor klanten zou kunnen doen. Sinds ik daar in mei 2020 voorzichtig mee begon, groeide mijn bedrijf. Ook mocht ik twee keer een webinar geven en werd ik gevraagd om voor een expertplatform een cursus te maken over e-mailmarketing.
WOW.
Dit is dus wat er gebeurt wanneer je doet waar je gelukkig van wordt. Of zoals mijn coach zegt: als je gaat staan voor wat je te doen hebt.
En dat schrijven? Nou je leest het, daar word ik ook weer gelukkig van. Maar dan voor mij, op mijn manier, voor mezelf, omdat ik het wil.
Balans is belangrijk
De grootste les van 2020 was dat balans belangrijk is. Onze thuisbalans verschoof toen we Lara kregen, waardoor hele dagen achter de computer er niet meer in zaten. Puppy’s willen spelen, wandelen en vooral heel veel knuffelen.
Niet dat de balans altijd goed was, goed bleef of makkelijk was, maar het is wel duidelijk dat balans belangrijk is. Hard werken is niet alles als je niet kan genieten van wat het harde werken je oplevert.
Dus de focus voor het nieuwe jaar is balans. Meer tijd voor rust, ontspannen, wandelen en dingen die niet te maken hebben met werk zodat het werk er beter van wordt.
2020 was geweldig
En last but not least, 2020 was geweldig. Het voelt een beetje als vloeken in de kerk, maar het is echt zo: 2020 was een goed jaar. Eindelijk echt ‘mijn ding’ gevonden, fantastische (en nieuwe) klanten, leuke projecten, een mooie kantoorplek, een fijne pup, veel persoonlijke groei, mooie connecties, en zoveel fijne dingen die ik nu waarschijnlijk nog vergeet.
Ik kijk nu al uit naar wat 2021 allemaal gaat brengen.
Drummer
Begin deze week heb ik mezelf een nieuwe 35mm lens cadeau geven. Zoals met zoveel dingen heb ik moeite om mezelf dingen te gunnen. Dingen die mijn business zullen verbeteren en dingen waar ik plezier uithaal.
Maar 10 minuten na het uitpakken en het zien van deze foto’s was dat hele gevoel verdwenen. Ik snap echt helemaal waarom iedereen zegt dat een 35mm lens echt DE lens is die niet mag ontbreken.
You are a Badass (echt!) van Jen Sincero
You are a Badass staat al jaren bij mij in de kast. Ik kreeg hem van een vriendin in 2016, en ik begon er gelijk heel enthousiast aan. Al snel legde ik hem weg. Ik vond het maar een raar boek.
Een jaar later probeerde ik het nog een keer. Deze keer kwam ik tot de helft. Daarna belandde het boek drie jaar lang, half gelezen, in de kast. Weer kon ik er niets mee.
Nu heb ik hem eindelijk uit en vind ik het fantastisch. Waarom? Het boek richt zich heel erg op mindset, manifesteren en gewoon voor 100% geloven in jezelf, je eigen kracht en dat je alles kan wat je maar wil. Iets wat ik in die tijd echt niet kon en geloven in mezelf was zo’n ver van mijn bed show dat ik niet eens meer wist waar ik was.
De burn-out waar ik in 2018 een diagnose van kreeg was een long time coming. De depressie die erbij hoorde idem dito. Hij begon waarschijnlijk eind 2016, als het al niet eerder was. Mijn mindset was zo fucked dat ik niet eens wist dat je iets aan je eigen gedachten kon doen. Mijn idee van het leven was dat alles een ontzettende struggle was, dat het bij mij hoorde en dat ik blijkbaar gewoon niet gelukkig mocht zijn. Daarom nam ik maar genoegen met elke korrel schijngeluk die ik kreeg.
Het is daarom ook niet gek dat ik voor die schop onder mijn kont die Jen Sincero in You are a Badass geeft, gewoon echt niet open stond. Ik zat in zo’n diep donker zwart gat dat ik het boek las met een ‘yeah right’ houding. Dat werkt natuurlijk helemaal niet, met manifesteren en geloven in jezelf.
Nu vind ik manifesteren nog steeds niet makkelijk, maar geloof er wel in. Ik heb het gedaan, ik weet dat het kan en ik weet dat IK het kan. Ik weet wat ik waard ben, maar ik geloof nog niet altijd voor de volle 100% erin. Dit boek gaf net even het laatste duwtje.
Het boek is er dan ook echt één die ik binnenkort nog een keer ga lezen, voor al die stukken die ik in 2017 las, en waar ik toen nog niets mee kon. Want ik geloof ondertussen echt wel een beetje in mijn eigen badass-ery.
Pasta, een serie
“Hoe heet de serie?” vroeg mijn fotocoach.
“Pasta”, zei ik. Want hoe moet je een serie over pasta koken anders noemen?
De opdracht was om een verhalende serie maken. In corona tijd gebeurt er alleen niet zo heel veel. Daarom legde ik het koken vast. Iets wat eigenlijk, achteraf gezien, ook heel goed bij mij als fotogaaf past en wat ik leuk vind om te doen: alledaagse dingen vastleggen, want daarin zitten de bijzondere momenten.
Ik heb het gevoel dat er een druk op fotoshoots ligt: beste kleren aan, allemaal lachen. Dat is blijkbaar niet mijn ding. De eerste keer dat ik me dat besefte was jaren geleden toen het fotografieboek van Elsie Larson & Emma Chapman uitkwam. Daarin stond een foto van hun nichtje, huilend. Dat niet meteen de foto’s waar je aan denkt als je foto’s laat maken, maar wel de foto’s waar je later misschien mooie herinneringen aan hebt.
Later toen ik voor Marie van Fearless & Framed werkte werd dat alleen maar duidelijker. Gewoon de alledaagse dingen, ontbijt met elkaar, het koken, kinderen die spelen, dat vastleggen, daar zit voor mij het mooie van fotografie.
Want het perfect is gewoon heel erg saai.
Daarom heb ik foto’s gemaakt toen mijn vriend aan het koken was. De keuken is een zooitje, het eten is niet fotogeniek, het licht is niet perfect, en zo kan ik nog veel meer opnoemen. Maar het laat wel een belangrijk onderdeel van ons leven zien. Iets wat er over een aantal jaar weer helemaal anders kan kan zien.
Elke ochtend morning pages schrijven
Sinds eind februari schrijf ik elke ochtend drie pagina’s in mijn journal. Wat maakt dat een verschil!
Ik voelde me uitgeblust, niet creatief, ik vond schrijven gewoon stom en ik wist het gewoon allemaal niet meer. Zo zat ik er ongeveer bij net voordat Corona begon. En Corona heeft er niet veel goeds aan gedaan.
Ik stond letterlijk even stil. Maar dankzij de ochtend pagina’s, de drie morning pages van Julia Cameron, bleef ik toch in beweging. In het begin ging het stroef, wist ik niet waar ik over moest schrijven. Maar het gaat niet alleen steeds makkelijker, het heeft ook een positieve invloed op, tja, alles.
Ik ben begonnen aan een blog challenge van 6 weken, lanceerde een nieuwe dienst en kreeg veel meer connectie met andere ondernemers en de meiden op kantoor. Allemaal doordat ik de morning pages begon te doen.
Voor mij is het meer dan een opwarmoefening waar ik mijn schrijfbrein activeer. Ik denk het beste als ik schrijf. Als ik vastzit kan ik het beste dingen op papier zetten om helderheid te krijgen. Niet in een pro en con lijstje, maar gewoon achter elkaar doorpennen.
Heel lang gunde ik mezelf daar de tijd niet voor. Dus ging de creativiteit op slot, reageerde ik op alles met ‘weet niet’ en had ik gewoon nergens meer zin in. Sinds ik weer ben gaan schrijven (en soms is het echt niets anders dan ‘zeuren’ op de pagina), weet ik weer beter wat ik wil, meer welke kant ik op wil en lukt het me weer om dingen echt aan te pakken.
Beste 30 minuten van de dag!
Puppet on a string
Soms heb je van die momenten dat je niet meer je leven leidt. Dat je niet meer het idee hebt dat jij ergens controle over hebt. Alsof iemand anders letterlijke de touwtjes in handen heeft.
Ik denk dat veel mensen zich nu zo voelen in deze crisis.
Sinds maart mag er niet zoveel. Er kon zoveel niet. Iedereen zat thuis en er zat geen einddatum aan.
Ik heb dat gevoel, wat we allemaal kennen, geprobeerd te vangen in een beeld. Omdat we allemaal wel eens het gevoel hebben dat we zelf de touwtjes weer in handen willen nemen.
Wat is vrijheid voor mij
Vandaag is het 5 mei. Normaal zou ik vanmiddag in het Stadspark staan tussen de feestende mensen. Ik hou niet zo van grote groepen mensen, maar het bevrijdingsfestival is iets wat niet wil missen. Dit jaar moeten we op een andere manier vrijheid vieren en defineren wat dat in deze situatie is.
Van veel mensen hoor ik dat de nieuwe maatregelen grenzen aan de grondwet. Dat onze vrijheid ingeperkt wordt omdat we zoveel dingen niet mogen. Ik snap dat veel mensen zich opgesloten voelen. Beperkt in wat ze zo graag doen. Geen sociale uitjes meer, niet uiteten en niet met 10.000 man op een grasveld staan om bier te drinken.
De ene dag vind ik dat erger dan de andere. Vrijheid heeft in deze tijd een andere betekenis gekregen. Vrijheid voor mij, nu, is dat ik mijn werk overal kan doen, en dat het voor mij niet uitmaakt waar en wanneer dat is. Dat ik mijn bedrijf zo kan inrichten als ik wil, waar ik gelukkig van wordt.
Ik denk dat het helpt dat ik introvert ben, dat mijn versie van vrijheid niet afhangt of ik naar buiten kan of niet. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik snap ook dat dat voor sommigen niet zo is. Dat juist anderen het heel moeilijk hebben om vandaag niet uitgebreid de vrijheid te kunnen vieren.
Voor nu is dit de vrijheid waar we het mee moeten doen, een beperktere versie, maar wel een die er voor zorgt dat iedereen gezond blijft en dat iedereen straks die vrijheid kan vieren.
Corona Crisis
Bevroren. Zo voelde ik me sinds half maart. Paniek. Wat als ik straks geen klanten meer heb? Sinds het begin van de Corona crisis ging ik door met wat ik deed terwijl ik mijn inkomen terug zag lopen. Alsof iemand langzaam de wurggreep aantrok. Die vecht- en actiemodus was bij mij ver te zoeken. Tot vorige week.
De eerste zes weken waren weken van rouw. Van vloeken en tieren en toekijken of mijn inkomen waar ik zo trots op was (eindelijk geen bijstand meer) langzaam naar beneden viel. Voor mij geen rust om te reflecteren. Maar eerder paniek. Waar haal ik nieuwe klanten vandaan? Wat moet ik nou? Wat wil ik nou? Alle oude spoken vielen tegelijk weer uit de kast, waar ik ze zo netjes in had geduwd. Het zorgde voor een enorme creatieve blokkade. Overlevingsmodus was het woord. Krampachtig vasthouden wat je had.
Vorige week ging de knop om. Sinds ik met mezelf heb afgesproken dat ik elke dag een blog schrijf, maakt niet uit wat het is, is de blokkade ook vertrokken. Elke dag schrijf ik, en daarmee komen de nieuwe ideeën weer, zelfs een hele nieuwe dienst. En krijg ik weer lol in wat ik doe.
Ergens schop ik mezelf wel dat het zo lang heeft geduurd. Maar vandaag vroeg iemand me ‘is het echt zo lang die zes weken?’ Nee. Eigenlijk in perspectief niet. Maar ja, het is lang als je, je inkomen ziet dalen. Iets waar je zo hard voor gewerkt hebt. Ik was even uitgevochten. De geforceerde rust was nodig om het perspectief terug te krijgen.
Eigenlijk is dit net zoiets als een depressie. Als je het gevoel niet accepteert dat je, je even zo mag voelen, is het dweilen met de kraan open. Pas toen ik tegen mezelf zei dat het ok was om me even kut te voelen en dat ik niet meteen in de actiestand hoef, kwam de creativiteit weer terug. En daarmee de vechtlust, om weer al mijn energie in mijn business te stoppen, weer terug.
Dat had tijd nodig. Dus voor iedereen die nu worstelt: het is ok. Ja het is klote, maar soms is afstand nemen ook heel belangrijk. Je hoeft niet nu met hagel te gaan schieten en zo snel mogelijk weer online te komen. Soms mag je het even niet weten om daarna weer met volle energie verder te kunnen gaan.
A thousand tiny stars
Vorig jaar schreef ik een stuk tijdens het dieptepunt van mijn depressie en burnout. Het was voor mij een keerpunt en iets wat ik graag met jullie wil delen.
Fighting depression is like fighting quicksand: the harder you struggle, the worse it gets. The harder you fight, the worse the breakdowns get. The darker the world seems to become. Sometimes searching for the light is the one thing that brings out the darkness even more.
I’ve become accustomed to hiding away, not talk about it and pretend it’s not there. I wanted to make sure people wouldn’t feel awkward, strange, or worse, unaccepted around me. My whole life, I felt like I didn’t fit in like I didn’t belong. And that’s a lonely place to be. It’s the place where you start to crave attention, love, and acceptance from the wrong people: The asshole boss. The shitty boyfriend that claims your body whenever he feels like it. Desperate to find that one light that tells you, you are ok. You belong.
I can’t pinpoint the exact moment where my mood went dark, where the light days seemed like a faraway dream. At some point, I thought that this was just me, my personality. Dark periods, lighter periods. All ebbing and flowing like the sea. Replacing each other so smoothly you can’t find the edges. Sometimes with such violence that you don’t know up from down anymore. It all blurs together in one all-consuming swirl.
Only when I accepted the darkness and accepted it was ok to not ok, light returned. Not the stars, the moon and the sun, but the lights closer to me. The friends texting, asking if I was ok. The hugs that sweep me off my feet. The sleeping dogs on my lap. The older people smiling at me during my walks through the city. The friends that kept giving me pieces of their lights, knowing I couldn’t return at that moment, and still gave it anyway.
I was so busy fighting, I didn’t see it. And once I stopped, I noticed their light and how it had kept the small fire inside my soul burning.
Sometimes healing is not about fighting the darkness on your own. It’s sitting in the darkness until you recognise the light showing up as stars that are not light years aways anymore.
We are all made up of a thousand tiny stars.